Ineens was hij er. Midden in een tijd van Ajax en Johan Cruijff, Joop den Uyl, de Beatles en de Stones. Natuurlijk bewonderde ik ook andere Nederlandse muziekmakers: Boudewijn de Groot, Ramses Shaffy, Kayak, Shocking Blue. Maar stem en verschijning van Joost Nuissl waren anders dan anders. Hij had er in die tijd van stoere lange haren en hippies geen moeite mee om gewoon te zijn. Zing in je moers taal en kies voor eenvoud én diepgang. Teksten die je begreep. Als achtergrond een dameskoor en als begeleiding een hoempapa orkest. Vrolijke, goed gekozen woorden met humor, ironie en hoop. Daar stond hij, breed lachend met lang haar. Hossend in een zaaltje ergens in Limburg.
Er waren drie liedjes van hem die mij troffen als prettige bliksem. Het eerste:
Laten we maar samen verder gaan.
Opnieuw beginnen
Wat verloren is dat is voorbij,
Verleden tijd, nu hebben wij
Alleen maar te winnen.
Niks meer aan toe te voegen. Of toch wel? Het tweede:
Ik ben blij dat ik je niet vergeten ben
Natuurlijk zijn we in de jaren onze eigen weg gegaan
Met and’ren in ons hart en in ons huis
Maar nu ik je weer gevonden heb
Laat ik je niet meer gaan
We komen samen uit en samen thuis.
Joost Nuissl kwam voor mij op het juiste moment. Ik was verdwaald geraakt toen ik veel te vroeg van de middelbare school kwam. Ik zat op een prachtig lyceum, maar die leertijd was voor mij een ramp. Wat moest ik in hemelsnaam gaan doen voor beroep, wat te studeren? En daar kwam Joost met zijn vrolijke diepgang. Je kon altijd opnieuw beginnen. Nooit was je verloren. Ook al verloor je vrienden, ze terugvinden was steeds mogelijk. En hij lachte, had plezier met mensen van alle generaties. Hij had succes, dus ook vele anderen waren zoals hij en ik. Hoop mocht. Eenvoud kon. Diepgang was niet alleen voor de pessimisten en intellectuelen.
Maar realistisch was Joost ook. Dat bewees hij in zijn sinistere lied ‘De pest’.
Toen de pest was uitgebroken
Gingen alle mensen dood
Overal heerste er vrede
Waar geen mens meer van genoot.
Dit contrast in zijn oeuvre sprak mij zeer aan. En nu in 2025 kun je het woord pest vervangen door oorlog.
Ik ben Joost Nuissl heel dankbaar voor zijn werk. En we houden ons vast aan zijn raad nu de stofwolken van de verkiezingen zijn opgetrokken: laten we maar samen verder gaan…
