Vorige week stond in het teken van heide en kus. Nee, ik heb geen spraakgebrek. Er was natuurlijk de heideweek. En er was de kus van een blije voorzitter op de mond van een blije voetbalster. Was er een verband tussen deze gebeurtenissen? Daar komen we zo op.
Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik niet naar de heideoptocht hoef. De heideoptocht komt naar mij. Ik woon namelijk aan de vaste route van de optocht. Dus voor mij geen gesleep met klapstoeltjes of uren in de rij staan, dan wel kramp in je kuiten omdat je net achter de langste toeschouwer van de straat staat. Nee, ik kan in alle rust in mijn gemakkelijke stoel op de passerende heidekoninginnen in hun paarse convertible neerkijken, vanaf de eerste verdieping van mijn woning energielabel C.
Ik zeg dit niet om iemand de ogen uit te steken. Nee, ik heb zo vaak met afgunst gekeken naar mensen die vanaf hun flatje gewapend met verrekijker en biertje op hun gemak konden genieten van een voetbal- of atletiek wedstrijd in het naastgelegen stadion. Zo dikwijls zag ik een schoolgenoot een vakantiebaantje krijgen in een feesthal zodat hij gratis en voor niets getuige was van een spetterend optreden van mijn favoriete popgroep. Zelfs was ik er getuige van hoe beginnende schrijvers na hun eerste boek over de rode loper van het boekenbal werden genood terwijl ik met mijn 18 boeken peuken mag rapen in de steeg ernaast. Nee, dan zal ik de laatste zijn om anderen jaloers te maken.
Toch keek ik dit jaar niet naar de heideoptocht. Ik was te laat. Door een file op de snelweg kon ik niet tijdig thuis zijn waardoor ik me niet door de menigte kon wurmen die zich voor mijn eigen huis had verzameld. Was het leuk, beste luisteraars? Wat ik niet zo leuk vond was de smerige bende na afloop van de heidefeesten. Plastic hing in de bomen rondom het feestplein, kapotte bierflesjes op de stoepen. Volgend jaar stel ik een ecofeest voor.
Ook in Spanje was het feest. De voetbalbondsvoorzitter kuste dus een Spaanse wereldkampioene vol op de mond, waar zij op het eerste, tweede, en derde gezicht – ik heb de herhalingen gezien – geen bezwaar tegen leek te hebben. Neemt niet weg, die mondzoenklapper had die voorzitter nooit mogen maken. Onze burgemeester zou het toch ook nooit in zijn hoofd halen om de heidekoninginnen vol op de lippen te zoenen, hoe uitnodigend paars ze ook gestift zijn?
Sowieso is de kus een beetje in onmin geraakt. Voor corona werd er nog 1, 2, 3 keer gekust per persoon. Op verjaardagen, recepties, feestjes en partijen – het kon niet op. Maar het virus zette de kus voor schut. Als man die ongevraagd een vrouw zoent moet je al helemaal uitkijken. Vraag instemming! Liefst schriftelijk in tweevoud. Zonder handtekening geen kus. En mond- en tongzoenen afschaffen die hap. Zijn we nu helemaal besodemieterd!
