Ze is actrice en regisseur bij Musicalschool Ede en produceert bij Lavender Films films over sociaal-maatschappelijke onderwerpen. Sinds deze zomer maakt ze deel uit van het figurantenensemble van ‘40-45, de Musical’, een megaproductie van het Belgische productiebedrijf Studio 100.
Cindy: “De liefde voor acteren heb ik van mijn opa. Ik herinner me dat hij op feestjes verhalen vertelde en dat hij zelf alle personages speelde. Ik vond het prachtig dat hij dat kon, zo’n grote man die in zijn eentje een heel toneelstuk opvoerde. En ik droomde ervan dat ik dat ook zou durven. Dus ben ik zelf gaan spelen. Eerst thuis, later bij verschillende verenigingen en uiteindelijk is theater mijn werk geworden. Het houdt me jong, zeker nu ik bij de Musicalschool Ede jongeren mag opleiden tot ervaren spelers, die weten wat er van je nodig is in dit vak.”
Opa was wachter op de kerktoren
‘40-45, de Musical’ gaat over twee onafscheidelijke, Rotterdamse broers die, in de Tweede Wereldoorlog, na het bombardement van Rotterdam beide een andere zijde kiezen. In sommige opzichten komt het verhaal voor Cindy best dichtbij. “Mijn opa beklom elke dag de kerktoren en diende als wachter om te waarschuwen als er Duitse vliegtuigen over kwamen. Mijn tante Ria was toen 7, ze is nu 87, en bracht hem elke dag boterhammen. Ze was geïnstrueerd om, als ze ondervraagd werd door de Duitsers, te zeggen dat dat haar lunch was en die op te eten. Mijn opa werd helaas ontdekt en is opgepakt en afgevoerd naar een werkkamp in Duitsland. Hij heeft het overleefd, maar heeft nooit over zijn tijd in het kamp willen praten. Daarom vind ik het extra belangrijk dat we dit verhaal mogen vertellen.”
Per voorstelling staan er circa 80 acteurs, figuranten en kinderen op het podium. Cindy speelt verschillende rollen in de show. “We zijn burgers, NSB-ers en ik speel ook een Duitse soldate. In die rol scheid ik Joodse families van elkaar en dat is een enorm heftige scène. Het duurde wel even voor ik dat overtuigend kon spelen. We hebben strakke afspraken met de acteurs gemaakt over wat we wel en niet mogen doen en de hele scène is in wezen een vooraf bepaalde choreografie.” Al die verschillende rollen betekent ook dat je je snel moet verkleden. Cindy: “We hebben tijdens de voorstelling een eigen route, of track, en ondertussen help je ook anderen. Zo heeft een collega een spoedverkleding. Hij moet uit zijn kleren, schoenen en vervolgens weer in zijn uniform en laarzen geholpen worden. Als dat binnen de tijd gelukt is en hij weer soepel verder stapt, is dat zo”n dankbare taak. Ik word sowieso heel warm van de inzet van iedereen. We groeien steeds meer naar elkaar toe, omdat je onder bijzondere omstandigheden samenwerkt. Erg mooi om te zien en mee te mogen maken.”
